Volledig ontwaken in God

Elke keer dat ik weer in een nieuwe fase van awakening kom, voel ik die enorme verschuiving in mijn perceptie. Alles waar ik me aan vast kon houden, alle kleine maniertjes die ik in de tussentijd had ontwikkeld om pijn te verzachten — door me vast te klampen aan een verhaal, aan een beeld, aan een idee —vallen langzaam weg.

Ik begin te zien dat het ontwaken bestaat uit precies dat: een voortdurende beweging van vasthouden en weer loslaten.

Elke verschuiving brengt een nieuw anker, iets waar ik me even aan vastgrijp totdat ook dat weer oplost. En zo worden de dingen waar ik me aan hecht steeds minder, steeds kleiner, tot er op een dag nog maar een paar overblijven.

Dat laatste stuk — dat is de overgave.

De volledige overgave aan God. Het vertrouwen waarin ik alles overdraag, waarin ik geen verzachting meer buiten mezelf zoek, maar alleen nog bij Hem. Zodat ook die laatste angsten kunnen verdwijnen, omdat het bestaan van angst zelf wegvalt wanneer er niets meer is om aan vast te houden.

Dan blijven alleen stilte en waarheid over. Niet míjn waarheid, niet die van een ander, maar de waarheid van God.

Alleen Hij kent het geheel —wij zien slechts flarden. En juist dat volledig aanvaarden,

dat durven omarmen, vind ik soms het spannendste stuk van allemaal.

Ik zei laatst tegen een vriendin: het voelt alsof awakening is alsof je voortdurend verhuist van appartementje naar appartementje.

Elke keer richt je het mooi in, alles heeft zijn plekje, het voelt vertrouwd, comfortabel, veilig —tot je weer moet verhuizen.

Weer een nieuw huis, weer alles opnieuw leren voelen, leren plaatsen, leren begrijpen.

Maar zolang ik nog degene ben die de inrichting bepaalt, is het nog steeds míjn controle.

Dan laat ik God nog niet volledig door mij heen werken. En misschien is dat uiteindelijk waar het allemaal om draait: dat ik leer niet meer zelf in te richten, maar Hem laat bepalen, me laat leiden, me laat dragen.

-Nina