Faith. I've always had faith. Faith in the house I lived in. Faith in the car I was driving. Faith in the couch I was sitting on. Faith in the tv I watched. Faith in the money I got. Faith in the airplane that flew me across the ocean. Faith in the busdriver who drove me through the mountains. Faith in my teachers. Faith in my parents. Faith in my brother. Faith in my friends. I've always had faith. Faith in everything outside of myself. But I never really thought about faith.

Elke keer dat ik weer in een nieuwe fase van awakening kom, voel ik die enorme verschuiving in mijn perceptie. Alles waar ik me aan vast kon houden, alle kleine maniertjes die ik in de tussentijd had ontwikkeld

om pijn te verzachten — door me vast te klampen aan een verhaal, aan een beeld, aan een idee —vallen langzaam weg.

Darkness is a scary thing. It is the feeling of a heavy blanket wrapped around me. Around my body. Over my head. Falling in front of my eyes. Ensures that I can't see anything. The feeling of intense sadness. Intense pain. Like I'm losing everything I ever cared about. Like I'm dying. If I drown in darkness it takes away the light. The light that was once so clear, just disappears. Like it was never there. If I drown in darkness it takes away my hope. 

Aan iedereen die zich soms alleen voelt op het pad van heling —weet dat je het niet alleen hoeft te doen. Er is een liefde die groter is dan jij, groter dan pijn, groter dan angst. God leidt je stap voor stap, precies daarheen waar je mag zijn. Je hoeft het niet perfect te doen. Het enige wat je hoeft te doen, is bereid zijn om te voelen —om zacht te worden, om eerlijk te zijn, en om je hart weer een stukje te openen voor het licht.

Mooi mens, je hoeft het niet alleen te doen. We mogen elkaar dragen, hand in hand door de stukken die pijn doen, en samen ontdekken dat heling mogelijk is. Het enige wat je hoeft te doen, is kiezen om te willen helen. Om open te staan voor liefde, en je te laten leiden door iets groters dan jezelf.

Ik zag dat mijn oude reacties — koppigheid, angst, terugtrekken, overmatig geven of juist mezelf verbergen — mechanismen waren van het ego, overlevingspatronen die mij ooit beschermden, maar nu alleen nog in de weg stonden. Wanneer ik mezelf identificeerde met deze patronen, ging ik geloven dat ik tekortschiet of dat ik de wereld moest controleren. Door te leren observeren, voelde ik dat ik die identificatie los kon laten

When the night seems to be having zero light. And you can’t see a thing. The guidance of God becomes your only desire. ✨When everything falls apart. And there is only emptiness. Let God fill it with His love. Let God fill it with His light. Let God fill it with His strength.

De angsten — ik ben te veel, ik mag er niet zijn, ik verdien het niet hier te zijn —ik kan ze zien, overdragen aan God, en zelfs voelen dat ze niet waar zijn. Maar onder dat alles ligt iets diepers.

De wond van het meisje dat ooit leerde dat liefde pijn doet, dat leegte gevuld moest worden met iemand anders.